از اوایل دهه 1950، کره‌جنوبی تغییرات سریعی را از صنعت کشاورزی به صنایع سبک مانند نساجی، پوشاک و کفش تجربه کرد. با این تغییرات ساختاری در صنعت، بازار خوبی برای ماشین‌سازی عمومی شکل گرفت و چندین سازنده مانند Hwacheon و شرکت مهندسی و کشتی‌سازی Daehan کسب‌وکار خود را به عنوان یک شرکت کوچک و متوسط آغاز نمودند. در اوایل دهه 1970، کره‌جنوبی شروع به صادرات ماشین‌آلات عمومی نمود و ارزش تولید ماشین‌آلات عمومی این کشور در سال 1973 به 12.6 میلیون دلار رسید. شایستگی‌های فناورانه برای تولید ماشین‌آلات، حاصل تلاش شرکت‌ها، خصوصاً در زمینه مهندسی معکوس و همچنین توافقنامه‌های فناوری با شرکت‌های ژاپنی بوده است.

در سال 1973 دولت کره‌جنوبی صنعت ماشین‌سازی را به عنوان یکی از صنایع مورد نظر خود در سیاست توسعه صنایع سنگین و شیمیایی، در نظر گرفت. یکی از اقدامات سیاستی مهم در این خصوص ایجاد منطقه صنعتی ماشین‌سازی چانگوون بود که تجهیزات تولیدی مدرن و مؤسسات فنی گوناگونی در آن مستقر بودند. در نتیجه این برنامه، سهم صنایع سنگین و شیمیایی اعم از ماشین‌آلات عمومی، ماشین‌سازی دقیق، الکترونیک، اتومبیل و نظیر آن‌ها از کل محصولات ساخت و تولیدی از 26.8 درصد در سال 1962 به 48.7 درصد در سال 1975 رسید.

اولین ماشین تراش CNC کره‌جنوبی حاصل همکاری Hwacheon و مؤسسه KIST بود که نوعی از همکاری صنعت-دانشگاه است. موسسه KIST برنامه تجهیزات CNC و مدارهای رله را توسعه داده و سپس این برنامه و تجهیزات الکتریکی به ماشین‌ابزار ساخته‌شده توسط Hwacheon متصل گردید. این مؤسسه دانشمندان کره‌ای که در خارج خصوصاً آمریکا تحصیل کرده و مشغول به کار بودند را جذب نمود. لذا واردات مستقیم نیروی کار خبره و آموزش‌دیده از کشورهای خارجی یکی از منابع این توانمندی فناورانه بوده است.

توسعه نهادهای پژوهشی و دانشگاهی و فناورانه

نهادسازی برای توسعه صنعت ماشین‌سازی کره‌جنوبی، عمدتاً در ناحیه صنعتی ماشین‌سازی چانگووان[1] رخ داد. انواع مختلفی از نهادها نظیر موسسه مواد و ماشین‌سازی کره‌جنوبی (در سال 1981) و دانشگاه ملی چانگووان (در سال 1985)، در این منطقه صنعتی تأسیس شدند.

در این مرحله، پیوند با نهادهای خارجی مهم‌ترین منبع توانمندی‌های فناورانه، برای یادگیری شرکت‌های کره‌ای به‌حساب می‌آمد. یادگیری عمدتاً از طریق انتقال فناوری از کشورهای پیشرفته به دست آمد. اگرچه واردات فناوری از کشورهای مختلف همچون آلمان و آمریکا هم صورت می‌گرفت، اما سازندگان کره‌ای بیشتر به سازندگان ژاپنی متکی بودند. به عنوان مثال، سامسونگ و کیا بسیاری از فناوری‌های مورد نیاز خود را از سازندگان ژاپنی نظیر هیتاچی، اُساکا و موری سِیکی وارد کردند. پیوند دیگر با سیستم‌های فناورانه خارجی، واردات مستقیم کارکنان آموزش‌دیده بود. شرکت‌های خصوصی، مهندسین کره‌ای را که در خارج درس‌خوانده و مشغول به کار بودند به خدمت گرفتند. برای انجام این کار، برخی از شرکت‌ها مانند سامسونگ به این افراد حقوق‌های بسیار بالا (گاهی بالاتر از مدیران ارشد خود) پیشنهاد می‌کردند.

توسعه یافتن نهادهای میانجی

با هدف آگاه‌سازی و توانمندسازی نظام فناورانه، انجمن سازندگان ماشین‌ابزار کره‌جنوبی (KOMMA) در سال 1979 تأسیس گردید. این انجمن، از زمان تأسیس، تسهیل همکاری بین شرکت‌های عضو خود را بر عهده داشت. این نهاد، انجمن تحقیق‌وتوسعه برای ماشین‌ابزارهای CNC را نیز تأسیس نمود. انجمن سازندگان ماشین‌ابزار همچنین پلی بین صنعت و دولت برقرار نمود و به عنوان نهاد تصمیم‌گیرنده در حوزه صدور مجوز واردات ماشین‌آلات در زمان وضع سیاست ممنوعیت واردات ایفای نقش نمود. علاوه‌براین، دولت اعتبارات خود را بر اساس داده‌های تولید و صادراتی که انجمن KOMMA هرسه‌ماه منتشر می‌نمود، به شرکت‌ها تخصیص می‌داد.

گسترش همکاری تحقیق‌وتوسعه میان سازندگان داخلی

تحقیق‌وتوسعه مشترک میان شرکت‌ها از طریق موسسه صنایع الکترونیکی کره[2] که برای سرمایه‌گذاری مشترک در تحقیق‌وتوسعه تأسیس گردید، آغاز شد. این شرکت حاصل سرمایه‌گذاری مشترک 5 سازنده داخلی شامل Daewoo، Kia، Doosan و 2 سازمان دیگر بر مبنای سیستم سهام‌داری بود. همچنین انجمن تحقیق‌وتوسعه برای ماشین‌ابزارهای CNC، حامی این شرکت و واسط کمک مالی دولت بود.